Używamy Cookies w celu dostosowania naszych serwisów do indywidualnych potrzeb użytkowników.
Dalesze korzystanie z tego serwisu oznacza, że będą one zapisane w pamięci urządzenia. Dowiedz się więcej o naszej polityce prywatności

Zamknij

17 - 28/06/2016

fot. Karine De Villers i Mario Brenta
Galeriafot. Karine De Villers i Mario Brenta
  • Tak Pippo Delbono pisze o swoim najnowszym spektaklu: „Orchidee”, jak wszystkie moje przedstawienia, jest próbą zatrzymania czasu, w którym żyję. Zatrzymania mojego czasu, czasu mojego zespołu, ludzi, którzy towarzyszą mi od wielu lat, ale też czasu, w którym wszyscy żyjemy – Włosi, Europejczycy, obywatele świata. Czasu zamieszania, w którym ja, my, wielu z nas, tak myślę, czujemy się zagubieni… Czujemy jakbyśmy coś stracili. Może jest to nasza wiara – polityczna, rewolucyjna, ludzka, duchowa. „Orchidee” narodziło się również z poczucia pustki, z którym mierzyłem się, gdy odeszła na zawsze moja matka (…) Dla mnie „Orchidee” przedstawia to witalne, wszechogarniające pragnienie, by mimo wszystko, wciąż pisać i mówić o miłości”.

    W spektaklu Pippo Delbono obrazy prywatne i intymne mieszają się z publicznymi, nagranie z Nowego Jorku, film o podróży do Senegalu, zdjęcia Bobo z Papui Nowej Gwinei, upadek Berlusconiego i ostatnie momenty życia matki Pippo spotykają się ze sobą i tworzą spójną całość. Jak pisze francuski tygodnik “Les Inrockuptibles” : „Jesteśmy natychmiast zauroczeni, wpadamy w pułapkę spektaklu, który jest wyznaniem, jakie czynimy przyjaciołom, zapisem drogi albo pamiętnikiem”.

    Delbono w swoim nowym tekście nawiązuje do twórczości Williama Shakespeare’a, Antona Czechowa, Georga Büchnera, Jacka Kerouaca, Petera Weissa, Gabriela Mistrala, Deep Purple i Leopolda Sedara Senghora.

    Pippo Delbono będzie także gościem i bohaterem retrospektywy na 16. MFF T-Mobile Nowe Horyzonty.

     


     

  • Pippo Delbono urodził się w 1959 roku we włoskim miasteczku Varazze. Jest pisarzem, reżyserem, aktorem i tancerzem. W 1997 roku rozpoczął realizację cyklu projektów teatralnych we współpracy z aktorami profesjonalnymi i z artystami amatorami o różnym stopniu upośledzenia umysłowego (najbardziej rozpoznawalnym wśród nich jest Bobo – głuchoniemy staruszek, który 45 lat spędził w zamkniętym zakładzie psychiatrycznym pod Neapolem), kloszardami i nielegalnymi imigrantami. Tak powstała Compagnia Pippo Delbono. Jej przedstawienia mają wiele cech karnawału. Współistnieją w nich sacrum i profanum, prawda i zmyślenie, ekstaza i wyciszenie, zapadanie się w otchłań i powrót do rzeczywistości, płacz i śmiech. Reżyser często powtarza: „Chciałbym, aby moje przedstawienia były takim rodzajem snu, który zaczyna się od »dobry wieczór« kierowanego do widzów, a później pozwala odfrunąć, oderwać się od ziemi i śnić”. Może dlatego Ludwik Flaszen nazwał Pippo Delbono „ostatnim w Europie magikiem teatru”.

    Jednak teatr włoskiego reżysera to również ciągłe badanie własnej pamięci, zatracanie się w zakamarkach własnej historii i duszy. Najważniejszym tematem jest w nim śmierć, której bliskość chory na AIDS reżyser odczuwał przez wiele lat. Jak pisał Gelles Renault w „Liberation”: „trzeba być całkowicie obojętnym, aby nie wzruszyć się, w ten czy inny sposób, pełną humanizmu opowieścią, którą reżyser snuje przez niemal ćwierćwiecze, ze spektaklu na spektakl, ale też z książki na film”. Delbono jest bowiem autorem tekstów swoich spektakli, jak i reżyserem filmów, przede wszystkim dokumentalnych. Część z nich („Guerra”, „Grido”, „La Paura”) była prezentowana m.in. na festiwalach filmowych w Wenecji, Rzymie, Locarno, i zdobyła wiele nagród.

    Swoją twórczość teatralną Pippo Delbono prezentuje na najważniejszych festiwalach i w teatrach na całym świecie. W 2009 roku został uhonorowany wyróżnieniem Nowe Rzeczywistości Teatralne, przyznawanym w ramach Europejskiej Nagrody Teatralnej twórcom kreującym nowy język teatru. Wielokrotnie występował na Festiwalu Malta w Poznaniu: w 1998 roku ze spektaklem „Barboni”, w 2009 – z „Urlo”, w 2009 – z „La Menzogna”, i w 2011 – z „After the Battle”.

  • koncepcja, reżyseria: Pippo Delbono
    występują: Dolly Albertin, Gianluca Ballarè, Bobò, Margherita Clemente, Pippo Delbono, Ilaria Distante, Simone Goggiano, Mario Intruglio, Nelson Lariccia, Gianni Parenti, Pepe Robledo, Grazia Spinella
    obrazy, filmy: Pippo Delbono
    światło: Robert John Resteghini
    kierownik techniczny: Fabio Sajiz
    relizacja dźwięku: Giulio Antognini
    realizacja światła i wideo: Orlando Bolognesi
    kostiumy: Elena Giampaoli
    główny maszynista: Gianluca Bolla
    organizacja produkcji: Alessandra Vinanti
    organizacja: Silvia Cassanelli
    kierownik tournee: Raffaella Ciuffreda
    produkcja: Emilia Romagna Teatro Fondazione, Teatro di Roma, Nuova Scena - Arena del Sole - Teatro Stabile di Bologna, Théâtre du Rond Point - Parigi, Maison de la Culture d’Amiens - Centre de Création et de Production
    podziękowania dla: Cinémathèque suisse - Lausanne and Touhami Ennandre
    premiera: 31.05.2013., Teatro Comunale Luciano Pavarotti – Modena (Włochy)